Σύγχρονη Αραβική Ποίηση

Σύγχρονη Αραβική Ποίηση

Iskandar Habache

Φθινόπωρο

Δεν ήξερες πως το παρόν
είναι ένα σύννεφο μόνο
κι ύστερα δεν θα το ξαναδείς ποτέ
το βράδυ αυτό
καμία κίνηση ετούτων των
αιώνων
Μη λες
πως έχεις καιρό
είναι πιο στενή η νύχτα απ' ό,τι
φαντάζεσαι.

Σε μια στιγμή
πέφτει η ώρα του αποχωρισμού

Άκου αυτά τα δέντρα
κάποιος ταράζει τον ύπνο

είναι το φθινόπωρο.


Ανάμνηση

Κανείς δεν θυμάται τη
νύχτα
δεν θυμάται τα λόγια
ή τα δάκρυα της απόγνωσης

κανείς

εκεί κάτω βρίσκονται
και είναι φθινόπωρο πάντα

εκεί κάτω βρίσκονται
της ανάμνησης ύπνος


Μέταλλο

Όταν το λευκό ξεριζώνεις
του μεσημεριού
άσε τον πόθο να περάσει.

Τί κάνεις μ'αυτό το μέταλλο
που σ' ακολουθεί;


ΑΙΧΜΕΣ ΝΥΧΤΑΣ


ΙΧ

τα άνθη απολύουν τις ερινύες τους

μην αφήσεις κανέναν
να δρέψει τα πέταλα ετούτα
μην αφήσεις τα δάχτυλά σου
να τρέξουν την πλάτη μου
παρεκλίνων λόγος
άφησέ μου τα
κοίτα

τα άνθη
είναι
και
κλώνος
όπου κατοικούν οι μέρες

μια στιγμή δώσε μου
να συνηθίσω
περισσότερο κι από πρωί
περισσότερο κι από ελπίδα
το φθινόπωρο

και τα άνθη
αναμνήσεις που εγκαταλείπουμε
προτού
το νερό στεγνώσει

"Η ΜΑΝΑ"

Το ακόλουθο ποίημα είναι του Μαχμούντ Νταρουίς, που θεωρείται ως ο εθνικός ποιητής των Παλαιστινίων και πέθανε τον περασμένο Αύγουστο. Ηταν βαθύτατα προσηλωμένος στην παλαιστινιακή υπόθεση αλλά παράλληλα υποστήριζε και την ειρηνική συνύπαρξη με τους Ισραηλινούς. Ηταν εκλεγμένο μέλος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) από το 1987 αλλά παραιτήθηκε από την οργάνωση το 1993 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την υπογραφή των συνθηκών του Οσλο.

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου

Ο καφές της μάνας μου

Το άγγιγμά της

Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις

Μέρα τη μέρα

Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου

Την ώρα του θανάτου μου

Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου

Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα

Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου

Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη

Που την αγίασαν τα βήματά σου

Δέσε μας μαζί

Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου

Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου

Μπορεί να γίνω αθάνατος

Μπορεί να γίνω Θεός

Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου

Αν καταφέρω και γυρίσω

Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου

Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου

Δίχως την ευχή σου

Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ

Μεγάλωσα πολύ

Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί

Για να βρω με τα χελιδόνια

Το δρόμο πίσω

Στην άδεια σου αγκαλιά.